houten hut

Kita knikte "Weet ik Luna, ik had jouw moeder als mijn wolf.." zei Kita toen stil "ze was trouw aan me strijdde naast me en gaf nooit op, zoals jij dat ook nooit doet" zei Kita

Luna kijkt haar aan en schrikt even bij dat te horen. "Maar wie was dan de vrouw die mijn wondes genas?" Vraagt ze dan. "Ze was een lieve vrouw en was verbonden met de natuur." Voegt ze er dan nog aan toe.

"ik weet nie, ik kan het zijn geweest mijn famillie.." Kita glimlachte even

Luna kijkt verward en zucht even. "Was ik dan ookal in de buurt van Tudan?" Vraagt ze nieuwsgierig.

"toen je pup was heb je zelfs al eens uit zijn hand gegeten" zei Kita lachend terwijl ze Luna aankeek "als het goed is leeft je moeder nog, toen ik een geest was door de verbranding heb ik je moeder nog gezien, ze liet het dorp in de steek van verdriet en...-" Kita's stem stokte "sindsdien heb ik haar eigenlijk niet meer gezien.." Kita glimlachte even "en na een maand verdween ook jij weg van Tudan omdat je je moeder niet meer zag in het dorp.."

"Mijn vader en moeder werden vermoord, ik had hen gezien maar blauwe ruitesr staken hen neer." Zegt Luna dan triestig.

Kita schudde haar hoofd "je moeder leeft nog Luna de wolf naast je vader was je moeders zusje.." zie Kita stil "je moeder heeft een witte sokm,haar zusje een wit staart puntje.." zei Kita stil "na al die tijd.. weet je nog wel hoe je moeder heet?" vroeg Kita glimlachend aan Luna

"Nee, al mijn goede herinneringen zijn verdwenen sinds dat ik een duistere ziel heb." Zegt Luna dan. "Ik heb tientallen wolven vermoord." Voegt ze er dan aan toe.

"ik weet het nog Luna" zei Kita glimlachend "als je wilt kan ik hem vertellen, ik weet zeker dat ze nog leeft.."

Luna kijkt haar wanhopig aan en dan naar de grond. "Ik ga het toch niet kunnen herinneren." Zegt ze dan kalm.

"ik weet zeker van wel Luna" zei Kita rustig "graaf diep in je geheugen, iedere herinnering blijft opgeslagen hoe dan ook..."

"Gabriëlla was degene die mijn wonden verzorgde." Zegt Luna dan bij het ontdekken van die herinnering.

Kita knikte "mijn inmiddels gestorven zusje.." zei Kita zonder een traan te laten vallen, ze had het met moeite verwerkt dat ze haar zusje nooit meer zou zien...
"en verder Luna, graaf nog eens diep in je herinneringen (niet letterlijk he xD)"

"Ze is niet dood." Zegt Luna dan tegen haar. "Ze leeft nog, maar is bij een roedel wolven die haar geholpen hebben."

Kita knikte "ja, goedzo Luna probeer verder te denken, sluit je ogen en concentreer je" zei Kita die zelf ook haar ogen sloot

"Ik heb het niet over mijn moeder, maar over Gabriëlla." Zegt Luna dan tegen Kita.

Kita deed haar ogen met een ruk open "Wat?!" zei Kita geschrokken

"Ze werd van de dood gered door een roedel puur witte wolven." Vertelt Luna dan verder. "Ik ben met haar in contact via gedachten."

Kita zweeg, ze kreeg het enige woord dat ze uit haar
geperst kreeg was "vertel"

Teorak kwam blind de hut binnengewandelt, en keek met scheve kop naarbinnen.

Kita knikte naar Teorak en klopte met haar hand op de grond "ga zitten Teorak" zei Kita

"Èèèh?" Teorak keek haar verbaasd aan. "Hoe ken jij mijn naam?"

"je zwierf wel eens rond als pup in Quetzal, daar ken ik je van, en anders, aangenaam Kita een van de goedaardige heksen van Quetzal" zei Kita die toen een gedaante voor de hut zag, twee spierwitte wolven stonden naast de gedaante....

"Teorak GLasoog, aangenaam." Teorak knikte vriendelijk. "Je bent een wolventong.. Hoe?"

Gabriëlla was in vergezelling van 2 witte wolven. Ze kijkt even naar de hut maar draait zich dan weer om.